Η ανησυχία αποχωρισμού μεταφράζεται στο μυαλό του σκύλου,

‘’δεν μπορώ να μείνω μόνος μου σε κλειστό χώρο, κινδυνεύω’’.

Υπάρχει μια λεπτή διαφορά, μεταξύ της ανησυχίας αποχωρισμού και της συναισθηματικής προσκόλλησης, συνήθως σε ένα και μόνο άτομο. Η διαφορά είναι ότι ενώ υπάρχει άνθρωπος στο σπίτι, ο σκύλος εκδηλώνει ανησυχία. Η συναισθηματική προσκόλληση είναι συνήθως, η επέκταση της ανησυχίας αποχωρισμού.

Η ανησυχία αποχωρισμού, αρχίζει να εκδηλώνεται,( δεν έχει σχέση η ηλικία), όταν ο σκύλος μας ακολουθεί όπου κι αν πηγαίνουμε, (κουζίνα, υπνοδωμάτιο κλπ) ακόμη κι αν είμαστε στο μπάνιο κι ο σκύλος κάθεται από έξω και κλαψουρίζει.

Πώς μπορεί να εκφράσει αυτή την ανησυχία του ο σκύλος;

Τα πιο ήπια συμπτώματα, είναι γαύγισμα, κλάμα, ουρλιαχτό, συνεχόμενα. Ανεβαίνοντας βαθμίδα, έχουμε ξύσιμο της πόρτας, (συνήθως εξώπορτα, μπαίνουμε – βγαίνουμε), και κατόπιν κρίσεις πανικού, τρέμουλο, κνησμός, καταστρεπτικότατα σε πολύ μεγαλύτερη έκταση από το απλά ξύνω την πόρτα, (θέλω να έρθω μαζί σου), και σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις, υπερβολικό γλείψιμο σε συγκεκριμένο σημείο του σώματος, συνήθως στα πόδια, μέχρι του σημείου του αυτοακρωτηριασμού.

Συνήθως, αυτή η ανησυχία εκδηλώνεται από τις πρώτες μέρες που κάποιος παίρνει το κουτάβι /σκύλο, (μπορεί να τον πάρει μαζί με το πρόβλημα) στο σπίτι.

Αιτίες:
Η ανησυχία αποχωρισμού συνήθως ξεκινάει από την μάνα.. Η υπερπροστατευτική μάνα, δεν αφήνει ρούπι τα κουτάβια της χωρίς να έχει τον έλεγχο, και μόλις πάνε να ξεμυτίσουν 25-30 ημερών, γυρίζει και τα μαζεύει πίσω, (θέλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο). Αυτή είναι η κυριότερη αιτία και ο μεγαλύτερος βαθμός δυσκολίας επίλυσης του προβλήματος.Στην περίπτωση της υπερπροστατευτικής μάνας, έχει να κάνει και με την ιδιοσυγκρασία του κουταβιού, δεν σημαίνει ότι όλα τα κουτάβια θα έχουν πρόβλημα.

Μια δεύτερη αιτία είναι όταν αποφασίζουμε να πάρουμε κουτάβι και παίρνουμε άδεια από την δουλειά μας για να είμαστε περισσότερο στην αρχή με το κουτάβι, και ξαφνικά μετά από κάποιες μέρες που πρέπει να πάμε για δουλειά, ο σκύλος μένει μόνος για 8 ώρες,( σοκ ο σκύλος, δεν μπορεί να καταλάβει). Αυτή η περίπτωση λύνεται πιο εύκολα.
Στην ανησυχία αποχωρισμού καλό είναι να μην σκεπτόμαστε, ”είναι μικρό, ή είναι νωρίς και θα μάθει, ή άστο να χτυπιέται και θα μάθει”. Τα πράγματα χειροτερεύουν.
Και στις δύο περιπτώσεις, αν ο ιδιοκτήτης είναι υπερπροστατευτικός, (ειδικά στην πρώτη), κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα.

Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει γενικότερα να είμαστε υπερπροστατευτικοί με τα κουτάβια.
Ακόμη κι αν δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, το κουτάβι από την πρώτη, το πολύ δεύτερη μέρα, είναι απαραίτητο να μάθει να μένει μόνο του.

Είναι από τα πιο σοβαρά θέματα που μπορεί ν’ αντιμετωπίσει κάποιος και μετά είναι η επιθετικότητα ή η φοβία. Στην ανησυχία αποχωρισμού, ο ιδιοκτήτης δεν έχει επιλογές, πρέπει να δουλέψει με το σκύλο. Δεν θα το φτιάξει μόνος του ο σκύλος. Αν υπάρχει ανησυχία αποχωρισμού ή συναισθηματική προσκόλληση και πάρουμε κι έναν άλλο σκύλο, στην καλύτερη περίπτωση, να μειωθεί λίγο η ένταση των συμπτωμάτων, (δεν λύνεται το πρόβλημα) και στην χειρότερη να έχουμε 2 σκύλους με το ίδιο πρόβλημα.

Βιβλιογραφία: The Behaviour of Domestic Animals, Ben Hart, W.H Freeman &Co, New York. Nutrition and Behaviour in Dogs and Cats, Ron Anderson. Manual of Canine Behaviour, Valerie O’Farrell. British Small Animal Veterinary Association. The Perfect Puppy, W. H Freeeman

Γράφει η Ωραιοζήλη Καραγιαννίδου